Ik staarde naar de lijn
schreeuwend wit op asfaltzwart.
In een lichte buiging voor mijn voeten langs
tartte hij me
noemde me een lafaard
daagde hij me uit die ene kleine stap te nemen
die ene stap te ver voor mij.
Daar lag mijn grens
maar ik stond al op het randje van
de toegang naar het duister.
Zo symbolisch in de werkelijkheid
die zwartheid na de lijn.
Mijn voet verplaatste zich
mijn o zo dappere rechtervoet
tot over die witgeverfde grens op asfaltzwart
en mijn onzichtbare barrière.
En daar
net over de grens
bleek de zon te schijnen
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 meningen. Geef ook je mening!:
Een reactie posten
Opbouwende kritiek en tips zijn altijd welkom!