Nachtmerrie

Daar lag ik. Daar op die tafel, in die kist. Ik stond er naast, liet mijn handen over het gezicht gaan, nog een laatste kus. De mensen om me heen namen afscheid van hun zoon, hun oom, hun neef, hun beste vriend, ik nam afscheid van mijzelf. Want zonder hem zou er geen ik meer zijn. De persoon die deze zaal zou verlaten zou nooit meer dezelfde zijn als de persoon die de zaal binnen was gekomen. Een halve ik is geen ik.

Dus ik wilde niet weggaan. Dus ik stond daar tot iedereen weg was en wij de enige twee waren die hun plekje in de grote ruimte in beslag namen. Je had een mooi afscheid gehad. Je was geliefd geweest, mensen hadden vol lof over je gesproken. Nu sloot de begrafenisondernemer langzaam je kist, samen met drie anderen tilde hij je op en bracht je eerbiedig naar je laatste rustplaats. Ik wilde je niet zien verdwijnen, mijn toekomst langzaam de grond in zien zakken. Zo sterk was ik niet. Ik wist niet eens of ik sterk genoeg was om een toekomst zonder jou in te gaan, afgesneden van mijn betere helft. Maar ik zou daar blijven staan. Ik zou net zo lang bij je blijven tot het niet meer kon en dan nog zou ik je nooit verlaten.

Het vullen van het gat duurde lang, de gasten druppelden weg. Weer was ik alleen. Mijn ouders hadden nog geprobeerd om me mee te trekken, ik heb geen idee waarheen. Maar ik kon niet weg. Dus bleef ik staan. Tot ik niet meer kon staan en op mijn knieën zakte. Ik kon mezelf niet hier achterlaten. Het begon te regenen, de grond onder me werd modder, de tranen die ik zo lang had ingehouden stroomden vrijelijk en verborgen door de striemende regen over mijn wangen.

Huilend werd ik wakker. Onmiddellijk tastte ik naast me. Maar ik voelde niks, de plek naast me was leeg. Ik begon in paniek te raken. Toen voelde ik de dekens opengeslagen worden en een warm lichaam naast me kruipen. Hij was er nog. Hij leefde nog. Mijn ergste nachtmerrie was op tijd afgewend en gebleven wat het was, niets meer dan een nachtmerrie.