Mijn hart, dat huilde, zo alleen
gebroken, eenzaam en ontheemd
dikke tranen van rood bloed
door verraad, verlies, verloren moed
ze was kapot
niet meer te helen
Ze huilde stromen, rivieren rood
heel haar gescheurde ziel ontbloot
er was niemand die mijn hart begreep
niet wilde, niet kon, ach zo alleen
dus waarom
moest ze nog kloppen?
Haar tranen stroomden naar de zee
namen al haar wanhoop mee
naar een plek waar ongestoord
al haar angsten werden gehoord
werden beluisterd
en begrepen
Dus die plek, die riep naar haar
zong, verleidde haar naar daar
een eiland in een zee van tranen
gevuld door harten, door eenzamen
zoals zij
niet meer alleen
Op dat eiland, ergens verborgen
mag zij huilen, zonder zorgen
en als haaar lichaam is herboren
haar ziel niet meer zo verloren
dan en dan alleen
komt zij naar mij terug
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
0 meningen. Geef ook je mening!:
Een reactie posten
Opbouwende kritiek en tips zijn altijd welkom!