Had ze me gezien? Ik hoopte het niet, maar ik kon het niet met zekerheid zeggen. De afgelopen weken was ze zich steeds nerveuzer gaan gedragen, steeds opgejaagder. Voor de zekerheid ging ik wat platter op de grond liggen en keek naar haar terwijl ze door haar post bladerde. Het glas in haar voordeur had ze nog niet verduisterd -in tegenstelling tot de rest van haar ramen- en vormde nu nog mijn enige blik in haar privé leven. Ik registreerde de schichtige bewegingen waarmee ze poststuk na poststuk inspecteerde, de manier waarop ze intussen de straat in de gaten hield. Toen besefte ze dat er geen post van mij bij zat. Ze liet de stapel vallen en leunde tegen de muur, haar hand tegen haar keel gedrukt en haar ogen gesloten.
Als een schop in mijn maag, zo voelde het toen ik haar zag tijdens de reünie. Ik herinnerde me plotseling weer mijn angst voor de middelbare school, hoe ik mezelf ’s nachts in slaap huilde voordat zij in mijn ergste nachtmerries verscheen. Ik dacht dat ik alles achter me had gelaten. Blijkbaar had ik me vergist. Ze was naar me toe gekomen en had haar excuses aangeboden. Ze zei dat het gemeen was wat ze vroeger gedaan had, dat ze niet verwachtte dat ik haar vergaf, maar dat ze gewoon “Sorry” wilde zeggen.
Gemeen. Zag ze het zo? Ik wilde haar de littekens laten zien die ze op me had achtergelaten, maar dat deed ik niet. Iedereen keek haar vol bewondering aan, vol trots zelfs. Wat haatte ik haar. Wat was ik jaloers op haar. Wat wilde ik haar wanhopig graag zijn.
Als ik nu in de spiegel keek, zag ik hetzelfde rode haar -het had lang geduurd voordat ik de juiste kleur had gevonden- , dezelfde manier van bewegen, de volle lippen en ietwat schuine ogen. Dat had me veel geld en tijd gekost, maar niemand zou argwaan koesteren. De kleine verschillen zouden niet opvallen, iemand kon niet anders dan veranderen door de vreselijke ervaring van maandenlang achtervolgd en bedreigd worden.
Het was tijd. Ik belde aan. Ze zag me door het glas, toch deed ze open. Ik wist dat ze hetzelfde voelde als ik. Spanning. Ik zag de hare in haar schouders, in de zwarte kringen onder haar ogen, voelde mijn opwinding in mijn maag. Er moest een confrontatie komen, deze situatie vergde te veel. Van ons beiden.
Ze opende haar mond, haar ogen groot toen ze besefte dat ze naar zichzelf keek. Ik gaf haar geen kans om te gillen, stak snel het mes in haar borst, dwong haar daarna zonder moeite haar -mijn- verduisterde woonkamer in. Niemand zou ons zien. Tot morgen, wanneer zij -ik- haar gordijnen zou openen en haar leven verder zou oppakken. Eindelijk zou ik het leven krijgen wat zij me ontzegd had.
-----
Ingezonden voor Short Story van Uitgeverij Nadorst op 5 februari 2010. Helaas niks gewonnen.
Als een schop in mijn maag, zo voelde het toen ik haar zag tijdens de reünie. Ik herinnerde me plotseling weer mijn angst voor de middelbare school, hoe ik mezelf ’s nachts in slaap huilde voordat zij in mijn ergste nachtmerries verscheen. Ik dacht dat ik alles achter me had gelaten. Blijkbaar had ik me vergist. Ze was naar me toe gekomen en had haar excuses aangeboden. Ze zei dat het gemeen was wat ze vroeger gedaan had, dat ze niet verwachtte dat ik haar vergaf, maar dat ze gewoon “Sorry” wilde zeggen.
Gemeen. Zag ze het zo? Ik wilde haar de littekens laten zien die ze op me had achtergelaten, maar dat deed ik niet. Iedereen keek haar vol bewondering aan, vol trots zelfs. Wat haatte ik haar. Wat was ik jaloers op haar. Wat wilde ik haar wanhopig graag zijn.
Als ik nu in de spiegel keek, zag ik hetzelfde rode haar -het had lang geduurd voordat ik de juiste kleur had gevonden- , dezelfde manier van bewegen, de volle lippen en ietwat schuine ogen. Dat had me veel geld en tijd gekost, maar niemand zou argwaan koesteren. De kleine verschillen zouden niet opvallen, iemand kon niet anders dan veranderen door de vreselijke ervaring van maandenlang achtervolgd en bedreigd worden.
Het was tijd. Ik belde aan. Ze zag me door het glas, toch deed ze open. Ik wist dat ze hetzelfde voelde als ik. Spanning. Ik zag de hare in haar schouders, in de zwarte kringen onder haar ogen, voelde mijn opwinding in mijn maag. Er moest een confrontatie komen, deze situatie vergde te veel. Van ons beiden.
Ze opende haar mond, haar ogen groot toen ze besefte dat ze naar zichzelf keek. Ik gaf haar geen kans om te gillen, stak snel het mes in haar borst, dwong haar daarna zonder moeite haar -mijn- verduisterde woonkamer in. Niemand zou ons zien. Tot morgen, wanneer zij -ik- haar gordijnen zou openen en haar leven verder zou oppakken. Eindelijk zou ik het leven krijgen wat zij me ontzegd had.
-----
Ingezonden voor Short Story van Uitgeverij Nadorst op 5 februari 2010. Helaas niks gewonnen.
0 meningen. Geef ook je mening!:
Een reactie posten
Opbouwende kritiek en tips zijn altijd welkom!